Bizim yegane saydığımız, misafirden misafire çıkardığımız, yıkarken bir şey olmasın diye parmak uçlarımızla tuttuğumuz nice eşyamız biz öldükten sonra arkamızdan kimlere kalacak? Evimizi boşaltırlarken gelişigüzel bir şekilde kutulara sarılacak. Ya da hayrımıza birine verilecek; o da her hafta bulaşık yıkarken birini kıracak. Belki de torunlar gelinler demode bulup kapının önündeki çöpe koyacak. Kim bilir...
.
Annem bir gün bir apartman kapısı önüne çöpe konulmuş pul koleksiyonları bulmuş. Dosya dosya. Anlaşılan o ki; bir baba Almanya'da çalışırken dünyanın her yerine, her yıla ait yüzlerce pul biriktirmiş. Çok muntazam şekilde de dosyalamış. Dosya kapaklarının iç yüzlerine de çocuklarına nasihatler, mektuplar, iç döküşler yazmış. Okurken ağlatıyor insanı. Uzakta kalan VE ilgilenemediği çocuklarına, bir şeyler katamadığı çocuklarına, öğretmesi gerektiğini düşündüğü ama ulaşıp öğretemediği çocuklarına o sayfalarda yazmış. Mesela kurtuluş savaşını anlatmış. Mesela peygamberimizi anlatmış. Bir adamı vurup hapse girdiğinden ama bunu örnek almamaları gerektiğinden; gafletinden bahsetmiş. Kindar olmamalarını, kötülüğe kötülükle karşılık vermenin insana zarar verdiğini öğütlemiş. Azıcık sayfaya bir sürü şeyi sığdırmaya çabalamış. Aceleye getirmek değil de, az zamanda çok şey katmak çabasını hissettiriyor insana. Bir Kuzey doğulu şivesiyle yazmış, bundan 40 sene evvel. Ama sonra ne olmuş? Birileri bunca birikimi, emeği ve bunca hissiyatı çöpe koymuş...
.
Bizim de çok kıymetli dediğimiz her şey, biz gözümüzü kapadıktan sonra çöpe dönüşecek. Çok da şey etmemek Lazım. .
Bu fincanlar da halamdan yadigar. Her gün kahve içilmezdi, mutlaka bunlar da onun misafirden misafire kullandıklarıydı. Ben şimdi misafire çıkarmakta bile tereddüt ediyorum. Biz bizeyken keyif kahvesi içiyoruz bunlarla evde. Gördüğüm en küçük yani en zarif fincanlar. Çekoslavak ürünü bir bohemian kristali takım olsalardı bize kalmazlardı ya zaten, torunlar gelinler çoktan sahiplenmişlerdi ama çok şükür ki değiller. Nurlar içinde rahmetle yat halacığım.
02.02.'17
.
Annem bir gün bir apartman kapısı önüne çöpe konulmuş pul koleksiyonları bulmuş. Dosya dosya. Anlaşılan o ki; bir baba Almanya'da çalışırken dünyanın her yerine, her yıla ait yüzlerce pul biriktirmiş. Çok muntazam şekilde de dosyalamış. Dosya kapaklarının iç yüzlerine de çocuklarına nasihatler, mektuplar, iç döküşler yazmış. Okurken ağlatıyor insanı. Uzakta kalan VE ilgilenemediği çocuklarına, bir şeyler katamadığı çocuklarına, öğretmesi gerektiğini düşündüğü ama ulaşıp öğretemediği çocuklarına o sayfalarda yazmış. Mesela kurtuluş savaşını anlatmış. Mesela peygamberimizi anlatmış. Bir adamı vurup hapse girdiğinden ama bunu örnek almamaları gerektiğinden; gafletinden bahsetmiş. Kindar olmamalarını, kötülüğe kötülükle karşılık vermenin insana zarar verdiğini öğütlemiş. Azıcık sayfaya bir sürü şeyi sığdırmaya çabalamış. Aceleye getirmek değil de, az zamanda çok şey katmak çabasını hissettiriyor insana. Bir Kuzey doğulu şivesiyle yazmış, bundan 40 sene evvel. Ama sonra ne olmuş? Birileri bunca birikimi, emeği ve bunca hissiyatı çöpe koymuş...
.
Bizim de çok kıymetli dediğimiz her şey, biz gözümüzü kapadıktan sonra çöpe dönüşecek. Çok da şey etmemek Lazım. .
Bu fincanlar da halamdan yadigar. Her gün kahve içilmezdi, mutlaka bunlar da onun misafirden misafire kullandıklarıydı. Ben şimdi misafire çıkarmakta bile tereddüt ediyorum. Biz bizeyken keyif kahvesi içiyoruz bunlarla evde. Gördüğüm en küçük yani en zarif fincanlar. Çekoslavak ürünü bir bohemian kristali takım olsalardı bize kalmazlardı ya zaten, torunlar gelinler çoktan sahiplenmişlerdi ama çok şükür ki değiller. Nurlar içinde rahmetle yat halacığım.
02.02.'17
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder